wspólnota modlitewno-charyzmatyczna Blask Prawdy

Piotr

Ostatnio rozmawiałem z Żanetą i w trakcie dyskusji doszliśmy do pytania a raczej stwierdzenia faktu: kościół (jako księża i duszpasterstwa ogólnie jako instytucja) nie zajmuje się problemami zakochanych nie zaręczonych tylko zakochanych; takich, którzy po prostu ze sobą chodzą i czasami myślą o wspólnym życiu (małużeństwie). Nie ma dla takich osób rekolekcji, spotkań czy choćby broszurek. Czy zakochani są gorszy od małużeństw nie sakramentalnych (konkubinatu)? Czy kościół nie zdaje sobie sprawy z tego że taki okres w życiu musi przejść każdy kogo powołaniem jest małużęństwo? Dlaczego się tak dzieje? Zachęcam do refleksji nad tym tematem.

Rudziutka

Spotkałam się z różnymi postawami ze strony księży.

Jedni-starsi i konserwatywni mówili mi wprost: 'nie miej chłopaka przed końcem studiów, ucz się!, nie całuj się, nie pozwalaj się dotknąć przed ślubem, żadne czułości, żadne pieszczoty, bo Pan Jezus zabrania tego.' to taka parafraza pewnej opinii.

Inni są bardziej otwarci na rozmowę i chętnie radzą zakochanym mówiąc, co znaczy trwać w czystości. Jeden kapłan mówił o tym, że każdy czyn musi wypływać z miłości a nie z egoizmu i zaspokajania własnych pragnień.

Jeden z tej grupy powiedział kiedyś: "Pan Bóg chce dla ludzi maksimum sexu, ale po ślubie" brzmi dość kontrowersyjnie w zestawieniu z pierwszym przykładem. Wink

Każdy ma trochę racji i każdy mówi o miłości, szacunku i czystości w związku dwojga ludzi<heteroseksualnych>-to ich łączy.

Miłość jest teraz strasznie odarta z intymności i czystości, ciężko jest więc stanowić parę zakochanych.
Na wiadomość o czyichś zaręczynach ludzie w moim wieku pytają czy "wpadli?"..a może raczej spekulują..

...to taki zestaw refleksji na rozpoczęty temat.

Ogólnie cieszę się, ze niedługo 2 część kazania o 6 przykazaniu w naszej parafii. Cool

Żancia

Tu może nie chodziło o to, co księża myślą na temat "chodzenia ze sobą", ale o to, że nie opiekują się tymi parami, które są narażone na wielkie pokusy, problemy itp.
Ciekawe, że są spotkania, msze grupowe dla par żyjących w związkach niesakramentalnych-czyli ludzi(w skrucie) w poplątanej sytuacji życiowej.Jednak, czy ktoś zajmuje się parami które do tego powolutku dążą? Dlaczego nie zapobiega się takim sytuacją?
Chętnie wybrałabym się z moim Piotrkiem na rekolekcje dla "chodzących ze sobą", chciałabym aby nasza relacja się pogłebiła. Chciałabym nauczyć się modlitwy z ukochanym, porozmawiać z innymi parami, coś "podpatrzeć", podzielić się naszymi problemami z innymi, którzy może już to przeszli. Dobrze byłoby mieć kapłana któremu można powiedzieć lęki, obawy, zapytać o trudne sprawy, a który byłby już w tej materii doświadczony.
Ile jeszcze czekać?

Rudziutka

Rozumiem o co chodzi, po prostu spisałam odzew zbudowany na tym co przyszło mi na myśl po przeczytaniu wiadomości Piotrka.
Zgadzam się, ze mało uwagi poświęca się zwyczajnym, codziennym parom.
Ale przychodzi mi tez na myśl, że "chodzenie z kimś" traktuje się jako część życia młodzieży i zrzeszanie ogranicza się do grup młodzieżowych, wspólnot akademickich itp. Zwykle w programach takich wspólnot występują tematy związków damsko-męskich, czystości adekwatne do średniego wieku członków.